Το sparring (ο προπονητικός αγώνας) είναι απαραίτητος σε όλα τα στυλ πολεμικών τεχνών και αθλημάτων επαφής. Το ίδιο και για τα συστήματα αυτοάμυνας.
Το sparring γίνεται στην προπόνηση, δεν είναι ο πραγματικός αγώνας και αποτελεί την πρακτική του αγώνα. Η λέξη – κλειδί είναι η ΠΡΑΚΤΙΚΗ.
Είναι η στιγμή που θα εξασκήσετε τις ικανότητές σας ενάντια σε κάποιον που έχει την ίδια περίπου ικανότητα και πρόθεση με εσάς.
Συχνά θα έχετε ακούσει ανθρώπους να λένε πώς έχουν χτυπήσει δυνατά τους αντιπάλους τους στο προπονητικό sparring ή πώς κανείς δεν μπορεί να τους αγγίξει στη σχολή.
Ο προπονητικός αγώνας είναι μια αφορμή για να μάθετε και να βελτιώσετε τις ικανότητές σας.
Ένα από τα μεγαλύτερα λάθη που κάνουν οι άνθρωποι στο sparring είναι να πιστεύουν ότι πρέπει να χτυπήσουν τον παρτενέρ τους. Αυτό δεν κάνει τίποτα άλλο από το να κάνει τους ανθρώπους να πιστεύουν ότι είσαι ανόητος.
Ένα από τα μεγαλύτερα μειονεκτήματα του να παίξεις σκληρά στο sparring είναι ότι θα έχεις μια ψευδή αίσθηση ασφάλειας.
Εάν συνεχίζετε σκληρά, οι πιθανότητες είναι ο αντίπαλός σας να μην προσπαθεί πραγματικά να σας νικήσει και να εστιάσει στο να επιβιώσει. Θα καταλήξετε να νομίζετε ότι είστε Superman ενώ στην πραγματικότητα δεν είστε. Το μόνο που θα έχετε συνηθίσει είναι άνθρωποι να τρέχουν μακριά σας. Σε έναν πραγματικό αγώνα αυτό δεν θα συμβεί. Το άτομο που θα έχετε απέναντί σας θα έχει έρθει για να πολεμήσει και δεν θα έχετε τη γνώση πώς να τον αντιμετωπίσετε.
Καλύτερα να πηγαίνετε περίπου στο 50/60%, είτε ο αντίπαλός σας σας “πιάνει” με τις τεχνικές του είτε όχι. Θα μπορείτε έτσι να δίνετε χρόνο και δυνατότητα στον εαυτό σας να αναλύει το πώς και το γιατί καταφέρατε μια τεχνική να έχει αποτέλεσμα, είτε πως καταφέρατε να αντιδράσετε και να την αντιμετωπίσετε, αντί να φοβάστε ότι θα πέσετε έξω με το παραμικρό λάθος.
Ένα άλλο μειονέκτημα είναι ότι οι συναθλητές σας απλά θα επιλέξουν να μην προπονηθούν μαζί σας. Αυτοί είναι οι φίλοι σας, συνομήλικοι και σταθεροί συναθλητές, που θα τους βλέπετε κάθε μέρα. Απλά δεν θα θέλουν να παίξουν μαζί σας.
Το να παλεύεις σε σταθερή βάση και να αφήνεις το εγώ σου, σημαίνει επίσης ότι μπορείς να εξασκήσεις πράγματα που κανονικά δεν θα χρησιμοποιούσες. Με τον τρόπο αυτό θα διευρύνεις την γνώση και την εμπειρία σου.
Ένα παράδειγμα. έχω πρόβλημα όταν προσπαθώ χρησιμοποιήσω μια συγκεκριμένη τεχνική, για παράδειγμα, το αριστερό μου direct. Στο sparring μπορώ να δουλεύω για έναν ολόκληρο γύρο την συγκεκριμένη τεχνική. Σίγουρα ο αντίπαλός μου θα αντιδράσει και μετά από λίγο δεν θα μπορώ να το περάσω. Δεν επιτρέπω στο εγώ μου να αναλάβει και να επιστρέψει σε αυτό που ξέρω να κάνω καλύτερα, εγκαταλείποντας την συγκεκριμένη εξάσκησή μου, μόνο και μόνο για να αισθάνομαι ότι είμαι στην κορυφή.
Το αντίθετο σε όλα τα παραπάνω συμβαίνει όταν πρόκειται για επαγγελματική προπόνηση υποψήφιων παγκόσμιων πρωταθλητών π.χ. της πυγμαχίας, όπου οι παρτενέρ τους πληρώνονται. Πληρώνονται για να αγωνίζονται ρεαλιστικά και να πιέζουν τον επαγγελματία που ετοιμάζεται για αγώνα. Και επιλέγονται γιατί το παίξιμό τους ταιριάζει με το παίξιμο του επόμενου αντιπάλου. Είναι κάτι σαν “εργαλεία” που όμως και αυτοί καθοδηγούνται από τον προπονητή του πρωταγωνιστή.
Από το να είσαι ο βασιλιάς του γυμναστηρίου καλύτερα να κοιτάς να γίνεις ο βασιλιάς στο άθλημά σου.