Το Lethwei ή το Muay Thai είναι καλύτερο στην μάχη σώμα με σώμα, στο clinch;
Την απάντηση του πως και του γιατί κλήθηκαν να μας την δώσουν δύο σπουδαίοι μαχητές.
Ο Thut Ti Aung (Myanmar/Blue/Lethwei) και ο Channalit (Thai/Red/Muay Thai).
Και οι δύο θεωρούνται σπεσιαλίστες στο clinch.
Ο αγώνας παίχτηκε με όρους Lethwei, δηλαδή χωρίς γάντια και με κεφαλιές. Επίσης έγινε μέσα στην Myanmar, εκτός έδρας για τον Channalit, με τον κόσμο να ενθαρρύνει τον αντίπαλό του.
Όλα αυτά εξηγούν την μεγαλύτερη επιθετικότητα του Aung και την άνεση στην χρήση των επιπλέον επιλογών, αλλά και την διαφορετική οργάνωση της άμυνας.
Παρατηρείστε ότι ο Ταϊλανδός αμύνεται εύκολα στις προσπάθειες ανατροπής του, ρίχνει μερικές φορές τον Aung, όταν βρίσκει χώρο εκτελεί μαζεμένα κυκλικά λακτίσματα στο μέσο ύψος και προλαβαίνει και ένα στριμωγμένο κυκλικό λάκτισμα στο κεφάλι, που ακριβώς επειδή δεν είχε πολύ χώρο δεν είχε δύναμη. Το ότι δεν είχε τον χώρο που χρειαζόταν δεν είναι επειδή δεν ήταν καλός τεχνίτης, αλλά επειδή πρόλαβε και τον έκλεισε ο Aung. Ήταν η μία και μοναδική φορά που έγινε αυτό.
Ο Aung περνά πολλά χτυπήματα με τις γροθιές του. Ο λόγος είναι ότι έχει άνεση στο να “διαβάζει” τον χώρο που έχει διαθέσιμο και τις “τρύπες” που βλέπει στην άμυνα, κάτι που ο Ταϊλανδός δεν έχει συνηθίσει να καταγράφει. Ήταν αναμενόμενο να χτυπά και πολλές κεφαλιές στην μάχη σώμα με σώμα, αφού είναι εξοικειωμένος. Σε αυτές τις περιπτώσεις ο Ταϊλανδός κατά κανόνα τραβά το κεφάλι πίσω, απομακρύνοντας τον στόχο από τις επιθέσεις που δεν μπορεί να διαχειριστεί, ή αγκαλιάζει πολύ δυνατά για να μην μπορεί να πάρει φόρα το κεφάλι του αντιπάλου. Περιττό να πούμε ότι ο Ταϊλανδός δεν χρησιμοποίησε τις κεφαλιές. Ο Aung θα ήξερε εκτός από το να επιτίθεται με το κεφάλι και να αμύνεται σε αυτό πολύ καλύτερα.
Οι επιλογές και των δύο ήταν λογικές. Ο μαχητής του Muay Thai επέλεγε την μεσαία και μεγάλη απόσταση για να μπορεί να χρησιμοποιήσει τα χτυπήματά του, χέρια και πόδια. Ο μαχητής του Lethwei έκανε ελάχιστα λακτίσματα, όλα χαμηλά και ξόδεψε όλο τον χρόνο σε γρήγορα μπασίματα, για να “σπάσει” την απόσταση και να παρασύρει τον αντίπαλό του σε αγώνα φθοράς με γροθιές, αγκώνες, κεφαλιές και clinch.
Παρατηρείστε επίσης ότι το clinch του Muay Thai είχε σαν σκοπό να κουράσει τον αντίπαλο και τελικά να τον ανατρέψει, κουράζοντάς τον σωματικά αλλά και ψυχολογικά, ενώ το clinch του Lethwei είχε σκοπό να τον φέρει σε θέση για να τον χτυπήσει με τεχνικές μικρής απόστασης. Να θυμίσουμε ότι ο αγώνας του Lethwei τελειώνει μόνο με νοκάουτ ή εγκατάλειψη.
Το αποτέλεσμα είναι δίκαιο, κανείς δεν είχε εμφανή υπεροχή, αλλά τα εύσημα αξίζουν στον Ταιλανδό που αγωνίστηκε εκτός έδρας, με το κοινό εναντίον του και με κανόνες πιο δύσκολους από το στυλ του.
Ένας αγώνας που αξίζει να δει κάποιος αρκετές φορές, για να μελετήσει τις διαφορές και τις επιλογές των δύο μαχητών.
