Αν λέγαμε ότι ο Takayoshi Nagamine γεννήθηκε στο tatami δεν θα ήταν υπερβολή. Αυτό γιατί ήταν γιος του Shoshin Nagamine, του ιδρυτή του Matsubayashi-ryu Karate-do.
Ήταν 12 Αυγούστου 1945 στην Naha της Okinawa και επτά χρόνια μετά άρχισε η εκπαίδευσή του.
Ήταν αυτός που προοριζόταν να διαδώσει το στυλ στον υπόλοιπο κόσμο εκτός Ιαπωνίας.
Σε ηλικία 20 ετών, στα τέλη της δεκαετίας του 1960, ο Takayoshi πήγε στις Ηνωμένες Πολιτείες και άνοιξε ένα dojo στο Cincinnati του Ohio. Δίδαξε επίσης σε σεμινάρια στην περιοχή Midwest Ohio και γύρω από τις Ηνωμένες Πολιτείες.
Επέστρεψε στην Okinawa ο 1979, για να βοηθήσει τον πατέρα του στη διεύθυνση του World Honbu Dojo και της World Matsubayashi-Ryu (Shorin-Ryu) Karate-Do Association (WMKA).
Το 1991, ο Shoshin Nagamine αποσύρθηκε από τη διοίκηση της οργάνωσης Matsubayashi-ryu και με μια ομιλία του ανακοίνωσε ότι μεταβιβάζει την ηγεσία στον γιο του Takayoshi. Ο πατέρας Nagamine πέθανε το 1997.
Τον Οκτώβριο του 2008, ο Takayoshi προήχθη στον βαθμό του Hanshi 10ο Dan στο Matsubayashi-ryu.
Ήταν αυτός που ανέπτυξε και συντόνισε την ίδρυση και διδασκαλία σε dojos σε όλο τον κόσμο, σε χώρες όπως η Αυστραλία, οι Ηνωμένες Πολιτείες, η Γερμανία, η Νορβηγία, η Ιρλανδία και ο Καναδάς.
Όμως στις 25 Απριλίου 2012 ο Soke Nagamine πέθανε απροσδόκητα, σε ηλικία 66 ετών.
Το έργο του, η κληρονομιά του όμως συνεχίστηκε. Την διοίκηση του ισχυρού Οργανισμού ανέλαβε το Διοικητικό Συμβούλιο της WMKA, το οποίο εξέλεξε τρία νέα μέλη, οι οποίοι ήταν και απευθείας μαθητές του Shoshin Nagamine. Ήταν οι Kaicho Yoshitaka Taira, Hanshi 10ο Dan (Πρόεδρος), Fuku-Kaicho Toshimitsu Arakaki, Hanshi 10ο Dan και Rijicho Iwao Tome, Hanshi 9ο Dan.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι πρόκειται για μια αναμενόμενη ιστορία, όπου ο γιος συνεχίζει την παράδοση της οικογένειας, μην μπορώντας να κάνει κι αλλιώς. Όμως τα πράγματα δεν ήταν έτσι. Όπως είχε δηλώσει ο ίδιος, ο πατέρας του δεν τον πίεσε να ασχοληθεί με το Karate. Αλλά αφότου ο μικρός Takayoshi έδειξε ενδιαφέρον, η υποστήριξη ήταν μεγάλη.
Μάλιστα η προπόνησή του ήταν κοινή με των υπόλοιπων μαθητών. Αυτό όσον αφορά το δημόσιο κομμάτι. Σε ιδιωτικό επίπεδο, αν οι άλλοι εκτελούσαν μία τεχνική 100 φορές αυτός έπρεπε να την επαναλάβει 400 ή 500. Είπαμε ήταν ο συνεχιστής.
Όμως το πιο ενδιαφέρον είναι οι απόψεις του για το στυλ και αυτό γιατί μεταφέρουν το πνεύμα των αρχικών Grand Masters, ακόμη και των πριν τον πατέρα του.
Έλεγε ότι “πολλοί άνθρωποι στον κόσμο παρερμηνεύουν το Karate. Νομίζουν ότι είναι σαν έναν αγώνα ενός τουρνουά ή μια αθλητική εκδήλωση. Για εμάς όμως το Karate είναι μέρος της κουλτούρας μας στην Okinawa. Είναι πολιτισμός και όχι άθλημα. Είναι μια πολεμική τέχνη”.
“Το Karate είναι η μελέτη του θανάτου και του να είσαι ζωντανός. Ναι, θάνατος και ζωή. Οι πολεμικές τέχνες δεν μπορούν να συγκριθούν με τον αθλητισμό, γιατί έχουν διαφορετική φιλοσοφία. Στον αθλητισμό ανταγωνίζεσαι κάποιον άλλον, ή ίσως το δικό σου ρεκόρ, αλλά στις πολεμικές τέχνες ανταγωνίζεσαι μόνο τον εαυτό σου”.
Έχοντας εμπειρία από την συνεργασία του σαν ερευνητής εγκληματιών για το Σώμα Πεζοναυτών των Ηνωμένων Πολιτειών, ανέφερε ότι “είναι χαρακτηριστικό ότι στην Okinawa αλλά και την Ιαπωνία, το έγκλημα διαπράττεται πολύ λιγότερο από τους ανθρώπους του Karate και τους ανθρώπους των πολεμικών τεχνών γενικότερα. Αυτό συμβαίνει γιατί σου διδάσκουν πώς να σέβεσαι τους άλλους”.
Πολύ ενδιαφέρον έχει μια μαρτυρία του για το πως γινόταν η εκπαίδευση τα πολύ παλιά χρόνια. “Ο πατέρας μου, ακόμα και άνθρωποι μεγαλύτεροί του, μου είπαν ότι πριν από περίπου εκατό χρόνια, όταν έκανες Karate, δεν είχες ανοιχτή τάξη με κοινό μάθημα. Κάθε Sensei, θα δίδασκε τους μαθητές του χωριστά, όχι μαζί. Έτσι ήταν πιθανό να ξεκινήσετε την προπόνηση και να συναντήσετε κάποιον, ας πούμε δέκα χρόνια αργότερα, που μπορεί να προπονούνταν με το Sensei σας για το ίδιο χρονικό διάστημα, και δεν το ξέρατε. Εκείνες τις μέρες οι άνθρωποι το κρατούσαν μυστικό και ποτέ δεν έλεγαν σε κάποιον ότι εκπαιδεύονταν στο Karate. Ήταν κάτι που έκαναν για τον εαυτό τους και όχι για να το μάθουν οι άλλοι. Τότε κάθε μαθητής διδάσκονταν στο δικό του επίπεδο και ο Sensei έδινε στον μαθητή διαφορετικά πράγματα για να τα δουλέψει ανάλογα. Φυσικά τότε τα χρήματα δεν ήταν σημαντικό θέμα. Ήταν όλα σχετικά με την κουλτούρα, την πειθαρχία, την εξυπνάδα και τον χαρακτήρα”.
Όσον αφορά τους εκπαιδευτές, τους προέτρεπε να «διδάσκουν δύσκολα πράγματα εύκολα, να διδάσκουν εύκολα πράγματα βαθιά και να διδάσκουν βαθιά πράγματα ευχάριστα”.
Εδώ σε μια επίδειξη του 1974, όπου βλέπουμε έναν πραγματικά σπουδαίο τεχνίτη, αληθινό εκπρόσωπο του στυλ.
