Στο πολύ κατατοπιστικό αυτό βίντεο, ο Tony Jeffries, πρώην Ολυμπιονίκης και επαγγελματίας, μας περιγράφει τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα που έχει το να γίνεις επαγγελματίας πυγμάχος και μας παρουσιάζει τις καλές και τις σκοτεινές πλευρές αυτού του επαγγέλματος.
Οι περισσότεροι νέοι στην πυγμαχία ή ερασιτέχνες θα ήθελαν να γίνουν επαγγελματίες, αλλά σχεδόν όλοι θέλουν απλώς τα πλεονεκτήματα αυτού του επαγγέλματος. Όμως τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.
Είναι διαφορετικά να αρχίζεις από το μηδέν και είναι άλλο να έχεις ένα καλό βιογραφικό σαν ερασιτέχνης υψηλών προδιαγραφών, για παράδειγμα σαν ολυμπιονίκης.
Η κύρια διαφορά είναι η συνειδητοποίηση ότι η πυγμαχία δεν είναι απλώς το χόμπι σου, είναι η δουλειά σου. Αυτό που υπάρχει στο δεύτερο και λείπει στο πρώτο, είναι τα χρήματα. Μια αμοιβή της τάξεως των 1000 και 2000 ευρώ ανά αγώνα είναι λογική. Επίσης υπάρχουν και οι χορηγοί που εισφέρουν χρήματα.
Η τηλεοπτική μετάδοση των αγώνων σου ανεβάζει άμεσα τις αμοιβές. Η δημοτικότητα που αποκτάς χτίζουν το όνομα και σου φέρνουν οπαδούς. Αυτό βέβαια αυξάνει και την πίεση, αλλά από την άλλη αυξάνει τις αναφορές στο όνομά σου στις εφημερίδες, τα social media και τα άλλα μέσα.
Η μέρα σου θα είναι πλέον γεμάτη με προπόνηση. Οι 2 και 3 προπονήσεις την ημέρα θα είναι μια ρουτίνα.
Ο στόχος πλέον είναι ο παγκόσμιος τίτλος. Στην διαδρομή αυτή, οι αμοιβές των 10.000 και 20.000 ευρώ ανά αγώνα είναι αναμενόμενες. Οι παγκόσμιοι πρωταθλητές αμείβονται με εκατομμύρια.
Ένα επιπλέον όφελος που δεν είναι άμεσα χρηματικό, είναι ο τίτλος του επαγγελματία πυγμάχου. Η “είσπραξη ” από αυτή την ιδιότητα είναι ο θαυμασμός και η αναγνωρισιμότητα.
Όμως αυτά είναι τα καλά. Υπάρχουν και τα δύσκολα.
Τα γάντια των επαγγελματιών είναι μικρά και η απορροφητικότητα είναι λιγότερη. Επομένως οι τραυματισμοί κι η φθορά είναι πιο πιθανή. Το να πυγμαχείς για να ζεις, είναι από μόνο του αρκετά αγχωτικό. Και βέβαια απαιτεί μεγάλη πειθαρχία. Κοιμάσαι νωρίς, ξυπνάς ακόμη πιο νωρίς. Να θυμίσουμε εδώ ότι το πρωινό τρέξιμο γίνεται γύρω στις 5.00 π.μ. και ότι οι προπονητικοί γύροι στο γυμναστήριο, δεν είναι ακριβώς μια ένδειξη αγάπης.
Πέρα από το τεχνικό μέρος, ο επαγγελματίας πυγμάχος πρέπει να πληρώνει τον προπονητή του. Ένα 10% της αμοιβής του πηγαίνει σε αυτόν.
Μέσα στην αμοιβή περιλαμβάνονται και εισιτήρια που παίρνει και μπορεί να πουλήσει ο αθλητής. Σημαντικός είναι και ο αριθμός των δωρεάν εισιτηρίων που παίρνει για την οικογένειά του.
Εκτός από τον προπονητή του, χρειάζεται για το οικονομικό μέρος και έναν καλό δικηγόρο, που πρέπει να ξέρει να διαβάζει τα σχετικά συμβόλαια και να προστατεύει τον πυγμάχο από πονηρές λεπτομέρειες.
Εκεί καταγράφονται τα χρήματα της αμοιβής, τα εισιτήρια, ο τρόπος πληρωμής και όλοι οι άλλοι όροι.
Εκεί γίνονται επίσης και οι διαπραγματεύσεις. εκτός από τα οικονομικά, οι γύροι του αγώνα, το μέρος, η ημερομηνία, τι θα γίνει αν αθετήσει ο αντίπαλος ή αν δεν μπορεί να αγωνιστεί κ.λ.π.
Αυτό το κομμάτι της δουλειάς είναι πολύ σημαντικό. Μπορεί να χτίσει ή να καταστρέψει καριέρες. Το σίγουρο είναι ότι όσοι κινούνται γύρω από τον μαχητή, θέλουν να βγάλουν χρήματα από αυτόν και ότι οι ύπουλες κινήσεις και το “χάιδεμα στα αυτιά” είναι συνηθισμένη κατάσταση.
Υπάρχει όμως και κάτι ακόμη που διαμορφώνεται τον τελευταίο καιρό και δεν αναφέρει το βίντεο. Πλέον χρειάζεται συνεχής παρουσία στα κοινωνικά δίκτυα. Ειδήσεις για τον πυγμάχο δεν αρκεί να “ανεβαίνουν” λίγο πριν τον αγώνα αλλά και στο ενδιάμεσο διάστημα, σχεδόν κάθε μέρα. Άρα ή ο ίδιος θα πρέπει να ασχολείται ή να πληρώνει κάποιον να το κάνει για λογαριασμό του.
