Η κατάταξη των αθλητών σε κατηγορίες, έχει σκοπό να κάνει τον αγώνα σχετικά πιο δίκαιο. Προσπαθεί να δημιουργήσει “ισοδύναμους” ανταγωνιστές, ώστε να αγωνίζονται με ίδιες συνθήκες.
Αυτό βέβαια δεν μπορεί να γίνει απόλυτα, γιατί δε υπάρχει μόνο μία παράμετρος, αλλά είναι πρακτικά εφαρμόσιμο. Μόνο το Kudo από τα αθλήματα επαφής, έχει κανονισμούς που ο τρόπος κατάταξης των μαχητών σε κατηγορίες, συνδυάζει εκτός από το βάρος και το ύψος.
Έτσι βλέπουμε μαχητές να έχουν το ίδιο βάρος αλλά διαφορετικό ύψος. Με τον τρόπο αυτό οι μικρόσωμοι αθλητές, αντιμετωπίζουν μόνιμα ψηλότερους αντιπάλους και αδικούνται νόμιμα.
Όμως αυτό που δεν μπορούν να αντιμετωπίσουν οι κατατάξεις, μπορούν να το κάνουν οι στρατηγικές και το μυαλό των μαχητών. Μερικοί το κάνουν τόσο καλά, που καταλήγουν να είναι και τα φαβορί και να κάνουν μεγάλη καριέρα.
Στην πυγμαχία έχουμε χαρακτηριστική είναι η περίπτωση του Mike Tyson και στο Kickboxing η περίπτωση του Mike Zambidis. Και οι δύο έχουν αναλυθεί και μελετηθεί πάρα πολλές φορές από προπονητές, αθλητές και σχολιαστές..
Για την περίπτωση του Ζαμπίδη, υπήρχε μεγαλύτερος βαθμός δυσκολίας, γιατί στο Kickboxing παίζουν και τα πόδια, οπότε είχε να αντιμετωπίσει και την μεγάλη και την μεσαία απόσταση και την μικρή απόσταση, ενώ στην πυγμαχία υπάρχει μόνο η μεσαία και μικρή απόσταση.
Να σημειώσουμε ότι ένας μικρόσωμος μαχητής για να φθάσει σε απόσταση βολής, πρέπει να κάνει περισσότερα πράγματα από κάποιον με το ίδιο ύψος. Αυτό σημαίνει ότι για να προσεγγίσει “πληρώνει” μεγαλύτερο κόστος. Οι ευκαιρίες του θα είναι στατιστικά λιγότερες. Άρα για να αξίζει η επιτυχημένη προσέγγιση, πρέπει να φύγει απαραίτητα με ένα σημαντικό αποτέλεσμα. Δεν είναι τυχαίο ότι και ο Mike Tyson και ο Mike Zambidis όταν έσπαζαν την απόσταση, έμεναν κοντά μέχρι να τελειώσουν τον αντίπαλο, δηλαδή να τον ρίξουν με νοκάουτ. Και οι δύο ήσαν “εκτελεστές”.
Δείτε την ανάλυση του παιξίματος του Ζαμπίδη
