Η ιστορία μας ξεκινά με έναν άνδρα που ονομάζεται Osamu Noguchi. Ήταν πυγμάχος από το Τόκιο. Ο Noguchi είχε μεγάλο ενδιαφέρον για το Muay Thai. Ερευνούσε την ενδεχόμενη εμπορική απήχηση του στυλ στην Ιαπωνία. Για τον σκοπό αυτό ήθελε να βρει Ιάπωνες μαχητές, να τους κατεβάσει σε αγώνες μέσα στην Ταϊλάνδη, να αντιμετωπίσουν τους Ταϊλανδούς στο δικό τους άθλημα, και μάλιστα να νικήσουν. Δεν ζητούσε και πολλά η αλήθεια είναι.
Υπήρχε όμως ένα πρόβλημα. Δεν υπήρχαν μαχητές στην Ιαπωνία που να έχουν την εκπαίδευση και τον τρόπο παιξίματος που απαιτούσε το Muay Thai.
Αρχικά πίστευε ότι αν ξεκινούσε με βάση τους πυγμάχους και τους μάθαινε τα αγκαλιάσματα και να χρησιμοποιούν τα πόδια τους και να αντέχουν την επαφή στα χαμηλά λακτίσματα, θα μπορούσε να δημιουργήσει μία βάση.
Ωστόσο, υπήρχε ένα θέμα. Αισθανόταν ότι ότι οι πυγμάχοι δεν θα μπορούσαν να προσαρμοστούν στους κανόνες του Muay Thai χωρίς χρόνια εκπαίδευσης και εξάσκησης. Η άμυνα και η χρήση των λακτισμάτων, των γονάτων, των αγκώνων και τα αγκαλιάσματα, θα ήταν ένα εγχείρημα πολύ μεγάλο για κάθε πυγμάχο και επιπλέον θα απαιτούσε μεγάλες περιόδους προπόνησης στην Ταϊλάνδη.
Ο Noguchi αποφάσισε ότι θα ήταν καλύτερα να έχει σαν βάση μαχητές από το Karate. Ήταν λογικό, το Karate είχε λακτίσματα, γόνατα και ρίψεις. Έτσι οι μαχητές του δεν θα ένοιωθαν εκτός τόπου και χρόνου στα αγκαλιάσματα.
Πλησίασε τον Masutatsu Oyama, τον ιδρυτή του Kyokushin Karate. Το στυλ ήταν γνωστό για τη σκληρή προπόνηση, το sparring πλήρους επαφής και τη εξαιρετική φυσική κατάσταση. Ο Oyama συμφώνησε να στείλει μερικούς από τους καλύτερούς του στην Ταϊλάνδη, να πολεμήσουν τους Ταϊλανδούς.
Αυτό έγινε την άνοιξη του 1963. Το Oyama Dojo έστειλε τους Kenji Kurosaki, Hirofumi Okada, Yasuhiko Oyama, Tadashi Nakamura και Akio Fujihira να προετοιμαστούν για την Ταϊλάνδη.
Οι 5 αυτοί μαχητές, πραγματοποίησαν ένα προπονητικό camp ενός μήνα, στην Kinugawa, από τον Αύγουστο, για να προετοιμαστούν για την αποστολή του Οκτωβρίου στην Ταϊλάνδη. Εκπαιδεύτηκαν με μεθόδους Muay Thai, συμπεριλαμβανομένων και γροθιών στο πρόσωπο, που συνήθως απουσίαζαν από το Kyokushin. Έφεραν αγωνιστικούς παρτενέρ για το sparring από την Ταϊλάνδη, κάτι που κανόνισε ο Noguchi.
Ωστόσο, η αποστολή αναβλήθηκε για τον Δεκέμβριο και στη συνέχεια αναβλήθηκε εκ νέου για τον Ιανουάριο του 1964. Ο Okada και ο Yasuhiko λόγω προβλημάτων με τις βίζες τους, αποκλείστηκαν από την αποστολή.
Τον Φεβρουάριο του 1964, ο Kurosaki οδήγησε τους Nakamura και Fujihira στην αποστολή στην Ταϊλάνδη. Στην αρχή, ο Kurosaki δεν είχε πρόθεση να συμμετάσχει, αλλά του ζητήθηκε επειδή υπήρχαν τόσο λίγοι μαχητές Kyokushin μαζί τους.
Η εκδήλωση έγινε στις 12 Φεβρουαρίου 1964, στο Lumpinee Boxing Stadium.
Ο Kurosaki έχασε αυτόν τον αγώνα από ένα χτύπημα με τον αγκώνα στο κεφάλι, από τον αντίπαλό του Rawee Dechechai. Ο Kurosaki απέδωσε αργότερα την ήττα του στο ότι δεν ήταν ξεκάθαροι οι κανόνες και δεν είχε συνηθίσει να αγωνίζεται με γάντια του μποξ. Από τους τρεις αγώνες, ο Nakamura και ο Fujihira του Kyokushin κέρδισαν τους άλλους δύο και το Kyokushin ανακηρύχθηκε νικητής της πρόκλησης.
Αυτή ήταν ο αγώνας του Kenji Kurosaki
Όμως ο ηττημένος Kenji Kurosaki, αξιοποίησε στο μέγιστο τις εμπειρίες από τον αγώνα, αφού απέκτησε ένα κίνητρο για να αλλάξει την προπόνησή του. Άρχισε να ενσωματώνει στο δικό του Kyokushin Karate και στοιχεία από το Muay Thai, συμπεριλαμβανομένων των γροθιών στο πρόσωπο και του clinch. Αυτό τον οδήγησε στην ίδρυση του δικού του γυμναστηρίου, του Mejiro, το οποίο πήρε το όνομά του από την περιοχή του Τόκιο όπου βρισκόταν. Αυτό ήταν το πρώτο γυμναστήριο Kickboxing στον κόσμο.
Από το Mejiro βγήκαν οι μεγαλύτεροι Ιάπωνες μαχητές. Ακολούθησαν οι Ευρωπαίοι, με πρώτους τους Ολλανδούς που δημιούργησαν το Ολλανδικό παράρτημα του Mejiro Gym, από το οποίο αναδείχθηκαν πολλοί διάσημοι Ολλανδοί Kickboxers που κυριάρχησαν στην Ευρώπη.
