Μπορεί κάποιος να έχει κατακτήσει 10 παγκόσμιους τίτλους; Μπορεί να αγωνίζεται στα 41 του σε ψηλό επίπεδο σε όλο τον κόσμο και να νικά; Ναι αν τον λένε John Wayne Parr.
Δείτε τις καλύτερες στιγμές του:
Ο John Wayne Parr ή JWP όπως είναι γνωστός, είναι Αυστραλός. Γεννήθηκε στις 25 Μαΐου του 1976 και 11 χρόνια μετά μπήκε στον χώρο των πολεμικών τεχνών. Ξεκίνησε, όπως πολλοί μεγάλοι μαχητές των ρινγκ, με Taekwondo. Είχε τους αγώνες στο αίμα του. Σε αγώνες στην περιοχή του Queensland to 1988 έχασε στον τελικό και αρκέστηκε στο αργυρό μετάλλιο. Στο Kick boxing μπήκε στα 14 του και στα 16 βρήκε στον δρόμο του στο Muay Thai, με προπονητή τον Blair Moore. Με την καθοδήγησή του έπαιξε 13 αγώνες και στα 17 του κέρδισε τον τίτλο του πρωταθλητή Αυστραλίας στα 63 κιλά. Συνέχισε να αγωνίζεται μαζεύοντας νίκες και εμπειρία, όταν στα 19 του γνωρίστηκε με τον Richard Vell, έναν ιδιοκτήτη εστιατορίου και ανέπτυξαν μια σχέση πατέρα – γιου. Το εστιατόριο λεγόταν Boonchu Thaifood. Ο Vell τον στήριξε στην απόφασή του να πάει να εκπαιδευτεί στην Ταϊλάνδη. Στην Pattaya και μετά στην Bangkok ο Parr, με την επίβλεψη κορυφαίων προπονητών του στυλ πήγαινε από το καλό στο καλύτερο. Στην Ταϊλάνδη έμεινε συνολικά τέσσερα χρόνια. Έπαιξε 30 αγώνες και κέρδισε δύο παγκόσμιους τίτλους. Το μαχητικό του πνεύμα και οι επιτυχίες του κέρδισαν τους Ταυλανδούς που το 1997 του απένειμαν τον τίτλο του καλύτερου Farang (μη Ταυλανδού) μαχητή. Πολύ σημαντικό το ότι αγωνίστηκε τρεις φορές στο Lumpinee Stadium στην ετήσια γιορτή για τα γενέθλια του Βασιλιά. Οι αγώνες αυτοί είναι η μεγαλύτερη διοργάνωση της χώρας και απλά τους βλέπει όλη η Ταϊλάνδη.
Το 1999 επέστρεψε στην Αυστραλία και άνοιξε το γυμναστήριό του με το όνομα Boonchu Gym προς τιμή του μέντορά του Vell. Η ιστοσελίδα του: www.boonchu.com
Ήταν πλέον πολύ έμπειρος μαχητής, και σε καλή ηλικία για ακόμη περισσότερα πράγματα.
Άρχισε να αγωνίζεται σε αγώνες πυγμαχίας. Συνολικά αγωνίστηκε 13 φορές και είχε 10 νίκες, όλες με νόκ άουτ και 3 ήττες.
Ήταν τα καλά χρόνια των διοργανώσεων Κ-1. Στην κατηγορία του λέγονταν Κ-1 Max. Στις 26 Νοεμβρίου του 2002 στο τουρνουά πρόκρισης για τους τελικούς της Ιαπωνίας ηττήθηκε από τον Μιχάλη Ζαμπίδη, με μικρή διαφορά στα σημεία, με τον Ζαμπίδη να βρίσκεται σε μεγάλη φόρμα. Το 2004 και το 2005 ξαναπροσπάθησε αλλά τον σταμάτησε την μία φορά ο Buakaw και ο Albert Kraus αντίστοιχα μετά από πολύ μεγάλες μάχες.
Εδώ μπορείτε να δείτε τον αγώνα του με τον Ζαμπίδη:
Το 2004 κέρδισε τον παγκόσμιο τίτλο S-1 μαζί με 1.000.000 Baht (33.000 USD).
Μεγάλη φήμη κέρδισε τον Απρίλιο του 2008 με την συμμετοχή του στο Contender Asia με έπαθλο 150.000 δολάρια. Με τον πατέρα του με καρκίνο σε τελικό στάδιο και την γυναίκα του έγκυο κατάφερε να επανέλθει μετά από δύο νοκ ντάουν αλλά τελικά έχασε με ομόφωνη απόφαση.
Στις 24 Ιουνίου του 2012, στα 36 του, έδωσε τον τελευταίο αγώνα, πριν την συνταξιοδότησή του, με όρους πλήρους Muay Thai σε κλουβί τύπου ΜΜΑ και γάντια χωρίς δάκτυλα. Νίκησε και έφυγε με τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή WKBF K-1.
Όμως επειδή από τις κακές συνήθειες δύσκολα ξεκόβεις, στις 18 Ιανουαρίου του 2013 επανήλθε. Άρχισε πάλι να αγωνίζεται. Από τότε έως τώρα αγωνίστηκε 14 φορές με 11 νίκες και 3 ήττες. Έφθασε να αγωνίζεται μέχρι τα 41 του, με τελευταίο μέχρι στιγμής αγώνα στις 4 Αυγούστου του 2017, το περασμένο καλοκαίρι, έχοντας στους τελευταίους αγώνες σερί πέντε νίκες. Μεταξύ των νικών αυτών ήταν και επί του Παύλου Καπώνη στο Λονδίνο στις 11 Ιουνίου του 2016.
Εδώ ο αγώνας τους:
Συνολικά έχει αγωνιστεί 129 φορές, έχει νικήσει τις 97 εκ των οποίων τις 44 με νόκ άουτ και έχει 32 ήττες. Το ύψος του είναι 1,77 m και το βάρος του 72 κιλά.
Η κίνησή του αν και δεν έχει την ομορφιά και τον ρυθμό π.χ. του Ζαμπίδη, είναι εξαιρετικά ακριβής, τα πατήματά του πάντα εκεί που πρέπει να είναι, το πέρασμα από την μεγάλη απόσταση στην μεσαία και την κοντινή, από πόδια σε χέρια και αγκώνες, αβίαστη και η τοποθέτησή του στον χώρο πάντα άψογη. Όλο αυτό βέβαια υποστηρίζεται από μια υποδειγματική φυσική κατάσταση και μια τεράστια εμπειρία.
Ένας πραγματικά μεγάλος μαχητής.
